At somme ikkje kvir seg for å kalle seg kristen når dei skal freiste å få seg hybel er ikkje noko nytt. Meir overraskande er det at dei kristne skaffar seg bil på heilt andre måtar enn vanlege dødlege. Denne annonsa kunne ein lese i Firda i går:
Hjelp!
Er det noen som kan være så
snill å gi / velsigne en kristen
jente med en liten bil.
Tlf. --- -- ---
At annonsa kan lesast på minst to måtar som gjev høgst forskjellig meining, er ikkje viktig i denne samanhengen.
David Lynch har laga ein ny spelefilm som heiter Inland empire. Den vart nyleg vist under filmfestivalen i Venezia, og har fått tildels rosande omtale. Eg har skumma gjennom ymse britiske og amerikanske aviser, og det ser ut som om journalistane der meiner at dette er noko av det mest uforståelege dei har sett, iallefall sidan Eraserhead. Gamle Lynch-kjenningar som Laura Dern, Harry Dean Stanton, Justin Theroux, og Grace Zabriskie (Sarah Palmer) stiller. Naomi Watts har stemma til ein snakkande kanin. Fimen varer i tre timar, og er i hovudsak spelt inn i Polen. Dette må bli bra!
Plateåret 2006 har, i mine øyre, ikkje vore på nivå med fjoråret. I den seinare tid har det heldigvis komme nokre plater som verkeleg har falle i smak. Typisk nok er det gamle kjenningar som står bak:
Bonnie Prince Billy: The letting go
Etter den berre delvis vellykka Superwolf, som Will Oldham spelte inn saman med Matt Sweeney, er førstnemnde tilbake i det velkjende, melankolske hjørnet a la Master and everyone. The letting go minner mykje om denne, med sitt akustiske preg, og enkle Leonard Cohen-aktige gitarklimring, men med-vokalist Dawn McCarthy bidrar mykje til å løyse opp monotonien som var litt for sterkt til stades på Master and everyone. Arrangementa er litt meir utvikla her. Melodiane er like vakre som før. Dette er perfekt raudvinsmusikk.
Bob Dylan: Modern times
44 år inn i karrieren kjem Dylan med nok eit råsterkt album, og det kan måle seg med nokre av dei beste han har gjort før. Musikalsk er det nok mest fornuftig å samanlikne det med Love and Theft frå 2001; musikken er på ingen måte inspirert av tittelen eller omvendt; det er swing, country og blues som gjev fundamentet her som på den førre plata. Men dette er ei langt meir inspirert plate, og nokre av låtane, som When the deal goes down, Workingman's blues #2 og Ain't talkin' er så monumentale at kun Dylan kunne ha tatt på seg ansvaret for dei og blitt trudd.
The Decemberists: The crane wife
The Decemberists lagar ein type musikk som ikkje nødvendigvis let seg forklare med alfabet. Ofte kan melodiane og instrumentringa minne om ultrafengande pop frå 60-talet, men like ofte tek melodiane uventa vendingar og krumspring. Det er ikkje bak mål å samanlikne med Neutral milk hotel. I sentrum er alltid den umiskjennelege og sjarmerande stemma til Colin Meloy. Den siste plata frå denne kanten lever på alle måte opp til mine forventningar, med ein meir solid produksjon enn før, og låter med lengre levetid.
.. vil eg nemne at det er kanelbullens dag i dag! Bak deg ein bolle og tenk på kor fattig verda hadde vore utan herlige doktor munk.
Den ikkje ukjende Sufjan Stevens gjestar Sentrum Scene tysdag 14. november. Til dei som har høve til å ta turen: møt opp! "Come on feel the Illinoise" var fjorårets beste plate, og det er ikkje berre eg som meiner det..
Eg deltok nyleg i ein diskusjon der stygge taklingar på fotballbana var tema, og då nemnde eg Ben Thatcher sitt overfall på Pedro Mendes tidlegare denne sesongen. Tilhøyrarane hadde ikkje fått med seg denne episoden, så no vil eg nytte høvet til å dele desse 47 sekunda med galskap. Thatcher fekk gult kort for brotsverket.
23. August, Manchester City mot Portsmouth:
Det har etterkvart blitt lenge mellom kvar gong det ringer ein telefonselgar til meg, men i føremiddag fekk eg ei ny utfordring i same sjanger. Det kom nemleg to damer på døra som lurte på om eg var interessert i å diskutere evolusjonsteori. Snakk om å ringe på riktig dør! Det viste seg ganske raskt at det dei to damene først og fremst ville diskutere var alternativ til evolusjonsteorien. Det viste seg like raskt at dei var frå Jehovas vitner, og at dei fagleg sett støtta seg til eit Jehovas vitne tidsskrift som heitte Våkn opp! (trur eg). For å vise at dei ikkje var dei einaste som hadde skrivne ord i bakhand gjekk eg inn og henta boka "Mennesket og moderne evolusjonsteori" av Iver Mysterud (som eg ein gong fekk tilsendt av Gyldendal for å skrive bokmelding, noko eg ikkje har gjort då den er på heile 1255 sider...)
Minner om at heia tufte 2 har sesong premiere i kveld. Klokka 2030. Det blir ganske morsomt trur eg:)
Loading ...